ഇത് അച്ചാറ് ആണേ.. എന്റെ പോന്നു സാറേ..
“ഇതു അച്ചാറ് ആണ് സാറേ, പിക്കിള് പിക്കിള്. സാര് ടച്ചിങ്ങ്സ് എന്നൊന്നും കേട്ടിട്ടില്ലേ……?”
“ഇതു അച്ചാറ് ആണ് സാറേ, പിക്കിള് പിക്കിള്. സാര് ടച്ചിങ്ങ്സ് എന്നൊന്നും കേട്ടിട്ടില്ലേ……?”
കുശ്മാണ്ടിത്തള്ളയുടെ വീട്ടില്നിന്നും മുങ്ങിയ ഞാനെന്ന പീഡിതന്റെ ഡെഡ്ബോഡിയും വഹിച്ചുകൊണ്ടുള്ള എന്റെ ആത്മാവ് ഏതാനും മിനുട്ടുകള്ക്കുള്ളില് ഷാര്ജ ടാക്സിസ്റ്റാന്റിലെത്തിച്ചേര്ന്നു.
ഗാന്ധിജിയും ബാലഗംഗാധരതിലകനും സുഭാഷ് ചന്ദ്രബോസുമൊക്കെ കാണിച്ചു തന്ന വഴി. അത്തരം ഒരു കർത്തവ്യം സുധൈര്യം ഏറ്റെടുക്കാനുള്ള ഭാഗ്യം എനിക്കും ഒരിക്കൽ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്.
ഒരു തണ്ടും തടിയും ആരോഗ്യവും ഉള്ള മധ്യവയസ്കന് ഒരിക്കല് താമസിക്കുന്ന കോളനിക്കാരുടെ കൂടെ അവരുടെ നിര്ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി ഒരു തീം പാര്ക്ക് എന്ന് പറയുന്ന സ്ഥലത്ത് പോയി.
മഹല്ല് ഖതീബായി ചാര്ജ് എടുത്ത അന്ന് തന്നെ ചേലതൂര് അങ്ങാടിയില് ഒരു വഅള് വെക്കണമെന്ന് ഹുസൈന് മുസ്ലിയാര്ക്ക് അങ്ങേയറ്റത്തെ നിര്ബന്ധം, മഹല്ല് കമ്മിറ്റി കൂടി ആ പരിപാടി അങ്ങട്ട് ഉറപ്പിച്ചു.
എന്തായാലും ഒരടി ഇന്നും ഫര്ളായും (നിര്ബന്ധമായും) കിട്ടും. ഇന്നലെയും ക്ല്ലാസ്സില് പോയില്ല. ചെത്തയ് തോട്ടില് മിനിഞ്ഞാന്നത്തെ മഴ വെള്ളത്തില് ഏറ്റു മീന് കയറിയത് മദ്രസ്സയിലേക്ക് വരുമ്പോള് അസൈന് ആണ് പറഞ്ഞത് മദ്രസ്സന്റെ പടിപ്പുര കാണാത്ത ആ പഹയന് എന്തും പറയാമല്ലോ
ഭാര്യയുടെയും മകന്റെയും സ്നേഹത്തണലിൽ ഒരു വാരാന്ത്യ൦ ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ.സമയം ഏതാണ്ട് രാത്രി എട്ടുമണിയയായി കാണും.ഭാര്യ അടുക്കളയിൽ കാര്യമായ പാചകത്തിലായിരുന്നു.
എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ നിര്ണ്ണായകമായ ദിവസങ്ങളാണ് ഇനി വരാനുള്ളത് എന്നോര്ക്കുമ്പോള് ഉള്ളില് ചെറിയ ഭയം എന്നെത്തന്നെ കൊഞ്ഞനം കാണിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ഒരു കള്ളനാനെന്നതില് അത്യധികം സന്തോഷവനും അതിലുപരി അഹങ്കാരിയുമാണ് . എന്റെ പ്രൊഫഷനെ ഞാന് സ്നേഹിക്കുന്നു .
ഒരാള്ക്ക് എത്ര ഭൂമി വേണം? വിശ്വവിഖ്യാതനായ റഷ്യന് സാഹിത്യകാരന് ലിയോ ടോള്സ്റ്റോയിയുടെ ‘യുദ്ധവുംസമാധാനവും’ (War and Peace) എന്ന ചെറുകഥാ സമാഹാരത്തില് മനോഹരമായ ഒരുകഥയുണ്ട്. ‘ഒരാള്ക്ക് എത്ര ഭൂമി വേണെം?’ എന്നാണ് കഥയുടെ പേര്.