ജസീന്ത ആൻഡേനുള്ള കൈയടിയുടെ ഒച്ച ഇനിയും നിലച്ചിട്ടില്ല, ഇപ്പോൾ പറയാമെന്നു തോന്നുന്നു.
വിജയിക്കുന്ന എല്ലാ പുരുഷന്റെയും പിന്നിൽ ഒരു സ്ത്രീയുണ്ട് എന്നത് അതുവരെ ഒരു സ്ത്രീ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ സ്വന്തം
ഒരുദിവസം പതിനായിരത്തിലധികം പുതിയ രോഗികൾ ഉണ്ടാവുന്ന മൂന്നുരാജ്യങ്ങൾ മാത്രമേ ഇപ്പോൾ ഉള്ളൂ, അത് അമേരിക്കയും ബ്രസീലും ഇന്ത്യയുമാണ്
ഒരു കഥ സൊല്ലട്ടുമാ. ഫെബ്രുവരി പതിനെട്ടിന് 61 വയസുള്ള ഒരു സ്ത്രീയിൽ കോവിഡ് സ്ഥിരീകരിക്കുമ്പോൾ സൗത്ത് കൊറിയയിൽ ആകെ കേസുകൾ 31. പത്തുദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കേസുകളുടെ എണ്ണം 2,297. പിന്നെയും
കോവിഡ് മനുഷ്യനിൽ നിന്നും എന്നെന്നേക്കുമായി തിരിച്ചെടുക്കുമെന്നു കരുതപ്പെടുന്നത് ഹസ്തദാനങ്ങളും കവിളുമ്മകളും കെട്ടിപ്പിടിത്തങ്ങളുമാണ്.അമേരിക്കയിലെ ആറു പ്രസിഡന്റുമാർക്കൊപ്പം
വെബെക്സിനെ സിസ്കോ മേടിച്ചപ്പോൾ വെബെക്‌സിന്റെ തലവൻ ആയിരുന്നെങ്കിലും വെബെക്‌സിൽ തൃപ്തനായിരുന്നില്ല. പണ്ട് ട്രെയിനിൽ വച്ചുകണ്ട സ്വപ്നം പൂവണിഞ്ഞിരുന്നില്ല, അതിനു ചിറകുകൾ നൽകാൻ
മഹാരാഷ്ട്രയിൽ നിന്നും മധ്യപ്രദേശിലേക്ക് നടക്കാനിറങ്ങിയ മനുഷ്യർ, ഇക്കാണുന്ന വഴികളെല്ലാം തങ്ങൾക്കു നടന്നു തീർക്കാനുള്ളതാണെന്നു കരുതിയ ഇരിക്കപ്പൊറുതി ഇല്ലാത്ത മനുഷ്യർ.
എല്ലാ നാടുകളും അന്യനാടുകളായ, ആരുടെയും അതിഥികളല്ലാത്ത
ലേബർ റൂമിലേക്ക് കയറുന്നതിനു തൊട്ടുമുൻപ് കോവിഡ് സ്ഥിരീകരിക്കുന്ന ഒരമ്മ. അടിയന്തിര പ്രസവ ശസ്ത്രക്രിയക്ക് കയറുമ്പോൾ ആധി മുഴുവൻ ജനിക്കാൻ പോകുന്ന കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു. അത്രയും നേരം കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന
ആരുമല്ലാതിരുന്ന കാലത്ത് ജോൺ എഫ് കെന്നഡി എയർപോർട്ടിൽ വച്ച് ചില്ലറ ഇല്ലാത്തതിനാൽ പത്രം വാങ്ങാതെ പിന്തിരിഞ്ഞതിനെക്കുറിച്ചു ബിൽ ഗേറ്റ്സ് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ കറുത്തവർഗക്കാരനായ ആ ന്യൂസ്‌പേപ്പർ ബോയ് പത്രം
2016-ൽ ഡൽഹി എയിംസ് ആശുപത്രിയിലെ ന്യൂറോസയൻസ് വാർഡ് സന്ദർശിച്ച, വെന്റിലേറ്റർ ആവശ്യമുള്ളതുകൊണ്ടു മാത്രം അവിടുന്നു ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്യാൻ കഴിയാതെ ഐസിയുവിൽ കഴിയുന്ന രോഗികളെ കണ്ട ദിവാകർ വൈശ് എന്ന
ആ കുട്ടി മറ്റെല്ലാവരും എത്തുന്നതിനു മുൻപേ ക്ലാസിൽ എത്തുമായിരുന്നു, കൈയിൽ ഒരു ചാക്ക് കരുതുമായിരുന്നു, സവർണ സഹപാഠികളെല്ലാം ബഞ്ചിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ ഏറ്റവും പിന്നിൽ തറയിൽ ചാക്ക് വിരിച്ചായിരുന്നു ഇരുന്നിരുന്നത്. എല്ലാവരും ക്ലാസ് വിട്ടതിനു ശേഷം
